Yüzyıllık Yalnızlık - Gabriel García Márquez

Can Yayınları

461 Sayfa (48.Baskı)

29.5 Tl

  Kitap kardeşliği okumasının Şubat ayı kitabıydı. Bu kitabı okumak istiyordum ama kim bilir ne zaman atıp okurdum. Bu yönden alıp okuyup bitirmek benim için iyi oldu,aklımda kalmaz. Yüzyıllık yalnızlığa mahkum edilen bir soyu anlatıyor yazar. Ama nasıl bir soy ! Bir çok ilişki, bir çok çocuk, bir çok benzer isim... Soy ağacı olmasa hepten karışacak. Soy ağacı varken bile karışabiliyor. Ama çok takılmamak lazım çünkü okurken bu hangi Arcadio yok hangi Aureliano falan derken konudan anlaşılabiliyor. Bir de isimlerin hemen hemen A ile başlayıp benzer olması konusu var. Okumaya engel mi ? Bence değil...

  Kitapta en rahatsız olduğum şey zaman kavramı ve yazarın üslubu. Zaman konusunda hep acaba kaç yıl oldu şimdi bu şey bundan kaç zaman önceydi, şimdi kaç yaşındalar diye düşündürüyor. Yıl kavramına çok takılmam ama bu kitapta kaç yıl olmuş desin isterdim. Yazar zaten karakteri anlatırken bir anda onun yaşlılığına giriyor, yaşlıyken yaptıklarını anlatıyor. Bu da beni biraz sıktı. 

  Ayaküstü üç beş sayfa okuyayım ilerlesin biraz denilen kitaplardan değil bana göre. Bir yere oturulacak güzelce bir 50 sayfa okunacak. Çünkü azıcık azıcık okunduğunda kim kimdi unutuluyor, konuya  hakim olma biraz zor oluyor bunun sonucunda okuma da zorlaşıyor.  Ben genelde bölüm bölüm ara vererek okurum ama ara verdikten sonra bile diğer bölüme bir alışma süreci oluyor çünkü kitapta hep bir olay dizilimi var. (Ek olarak kitabı okuyorum okuyorum ama sayfa ilerlemiyor hissi var. Bi bakıyorum sayfaya daha bu kadar mı okumuşum oluyor)

  Sanki hep kötüledim gibi oldu ama kitabın en sevdiğim özelliği; her şey o kadar gerçekmiş de arada olan saçma olaylar bile aslında gerçekte var olan şeylermiş gibi anlatışı. Bunun sayesinde diğer beğenmediğim özellikleri yok sayabilirim.